Rodzice, którzy w Ciebie nie wierzą. Nauczycie, który powie Ci, że czegoś nie umiesz. Coś powtarzane bez przerwy staje się prawdą i później trudno się od tego uwolnić. 

Jest coś takiego jak proces socjalizacji. To uczenie się danych norm społecznych. Proces nabywania systemu wartości i wzorców zachowań. Niektóre są dobre, a niektóre do dupy, ale przyswajane od dawna. 

Co to za wzorce, kiedy disco-polo lubi ponad 60% Polaków. Co to za wzorce, kiedy uczy się nas zazdrości, rywalizacji, nienawiści, buty. Przez całe życie jesteśmy karmieni reklamami i programami dla niedorozwojów. Już w gimnazjum dzieciaki wytykają sobie wady. O mnie samej mówili, że jestem za chuda, inna będzie za gruba, a trzecia nie ma na nike. Od najmłodszych lat uczymy się podkreślania swoich przywar, zamiast uwypuklać zalety. 

Na festiwalu na wyspie Gili przez bliżej nieokreślany czas tripowałam sobie sama przed lustrem. Moja twarz zmieniała wygląd w zależności od tego, co w danej chwili o sobie myślałam. To samo dotyczy naszego życia. Pokonując wszystkie negatywne wpływy możemy o nim sami zadecydować. Zachowywać się w zgodzie ze sobą zamiast to maskować. 

Przykład? Dużo osób mówi, że to niemożliwe, że mam 32 lata, że za młodo wyglądam. Tak jest, bo postanowiłam się nie zestarzeć przynajmniej wizualnie. Znacie te laski, które ciągle powtarzają, że są stare, albo na coś za stare? Życzę im powodzenia.  

Ciągle potrzebujemy odpowiednich wzorców. Możemy być samoświadomi i unikać negatywnych osób, ale miło byłoby również, gdyby otoczenie popychało nas do przodu. Canggu takie trochę jest. Tutaj nie ma rzeczy niemożliwych. Ludzie realizują się na wiele dziwnych w świecie normalnej pracy sposobów. 

Musimy się wspierać. Cywilizacja już zbyt wiele osób wpędziła w depresję.